ประธานวุฒิสภา (พลตรี มนูญกฤต รูปขจร) ได้มีหนังสือลงวันที่ 13 พฤษภาคม 2545

ข่าวการประชุมคณะกรรมการ ป.ป.ช. ข่าวที่ 4/2546 วันที่ 18 เดือน กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2546สำนักงานคณะกรรมการป้องกันและปราบปรามการทุจริตแห่งชาติ ถนนพิษณุโลก เขตดุสิต กรุงเทพ ฯ 10300 โทร. 0 2282 3161 - 5 โทรสาร. 0 2281 1145 http :// nccc.thaigov.net

วันนี้ (วันที่ 18 กุมภาพันธ์ 2546) ที่สำนักงาน ป.ป.ช. ได้มีการประชุมคณะกรรมการ ป.ป.ช. โดยมีนายโอภาส อรุณินท์ ประธานกรรมการ ป.ป.ช. เป็นประธาน ผลการประชุม มีเรื่องสำคัญที่ควรแถลงให้สื่อมวลชนทราบ คือ เรื่องที่ประธานวุฒิสภา (พลตรี มนูญกฤต รูปขจร) ได้ส่งคำร้องของ นายชวน หลีกภัย และคณะสมาชิกสภาผู้แทนราษฎร ซึ่งมีจำนวนไม่น้อยกว่าหนึ่งในสี่ของจำนวน สมาชิกทั้งหมดเท่าที่มีอยู่ของสภาผู้แทนราษฎร ขอให้ถอดถอนรัฐมนตรี จำนวน 9 คน ออกจากตำแหน่ง มาให้คณะกรรมการ ป.ป.ช. ดำเนินการไต่สวน ตามรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย มาตรา 305 โดยในวันนี้ที่ประชุมได้พิจารณาไต่สวนกรณีถอดถอนตามคำร้องดังกล่าวแล้วเสร็จ ดังนี้              กรณีคำร้องขอให้ถอดถอน นายพิทักษ์ อินทรวิทยนันท์ รองนายกรัฐมนตรี              ประธานวุฒิสภา (พลตรี มนูญกฤต รูปขจร) ได้มีหนังสือลงวันที่ 13 พฤษภาคม 2545 ส่งคำร้องของสมาชิกสภาผู้แทนราษฎร ประกอบด้วย นายชวน หลีกภัย และคณะ รวม 132 คน ซึ่งมี จำนวนไม่น้อยกว่าหนึ่งในสี่ของจำนวนสมาชิกทั้งหมดเท่าที่มีอยู่ของสภาผู้แทนราษฎร ขอให้ถอดถอน นายพิทักษ์ อินทรวิทยนันท์ รองนายกรัฐมนตรี ออกจากตำแหน่ง มาให้คณะกรรมการ ป.ป.ช. ดำเนินการ ไต่สวนตามรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย มาตรา 305 โดยมีข้อกล่าวหาว่า มีพฤติการณ์ส่อไปใน ทางทุจริตต่อหน้าที่ ส่อว่ากระทำผิดต่อหน้าที่ราชการ หรือส่อว่าจงใจใช้อำนาจหน้าที่ขัดต่อบทบัญญัติ แห่งกฎหมาย โดยให้กรมที่ดินทบทวนกลับคำวินิจฉัยเดิม และให้ออกโฉนดที่ดินให้กับตนเอง ทั้งที่ ที่ดินดังกล่าวไม่สามารถออกโฉนดได้              การดำเนินการ              1. คณะกรรมการ ป.ป.ช. ได้แจ้งให้นายชวน หลีกภัย แจ้งข้อเท็จจริงและส่งพยานหลักฐาน เพิ่มเติม              2. นายนิพิฏฐ์ อินทรสมบัติ สมาชิกสภาผู้แทนราษฎร ผู้เข้าชื่อร้องขอให้ถอดถอน และได้ รับมอบหมาย ได้มีหนังสือส่งเอกสารและแจ้งข้อเท็จจริงเพิ่มเติม และต่อมานายนิพิฏฐ์ อินทรสมบัติ ได้มีหนังสือส่งรายชื่อราษฎร จำนวน 13 ราย ที่ขอออกเอกสารสิทธิในที่ดินเช่นเดียวกับนายพิทักษ์ อินทรวิทยนันท์ แต่ไม่ได้รับการพิจารณาจากพนักงานเจ้าหน้าที่เหมือนกรณีนายพิทักษ์ อินทรวิทยนันท์              3. คณะกรรมการ ป.ป.ช. ได้แจ้งให้นายพิทักษ์ อินทรวิทยนันท์ ทราบถึงเรื่องที่ถูกร้องขอให้ ถอดถอน ซึ่งนายพิทักษ์ อินทรวิทยนันท์ ได้ชี้แจงข้อเท็จจริงและส่งเอกสารประกอบการ ชี้แจง              4. คณะกรรมการ ป.ป.ช. ได้รวบรวมเอกสารหลักฐานจากส่วนราชการและหน่วยงานที่ เกี่ยวข้อง รวมทั้งสอบปากคำบุคคลทั้งสิ้น 29 คน ผลการไต่สวนปรากฏข้อเท็จจริง ดังนี้              เมื่อวันที่ 23 พฤศจิกายน 2538 นายพิทักษ์ อินทรวิทยนันท์ ได้มอบหมายให้ผู้รับมอบ อำนาจนำ น.ส.3 ก. เลขที่ 1448 และ 1449 ตำบลเชิงทะเล อำเภอถลาง จังหวัดภูเก็ต ซึ่งซื้อมาเมื่อวันที่ 16 ตุลาคม 2533 ไปยื่นคำขอออกโฉนดที่ดินต่อสำนักงานที่ดินจังหวัดภูเก็ต และสำนักงานที่ดินจังหวัด ภูเก็ตได้ดำเนินการรังวัดเพื่อออกโฉนดที่ดินดังกล่าว ผลการรังวัดและพิจารณาออกโฉนดที่ดิน ปรากฏว่า น.ส.3 ก. เลขที่ 1448 และ 1449 ได้แบ่งแยกมาจาก น.ส.3 ก. เลขที่ 1330 ซึ่ง น.ส.3 ก. เลขที่ 1330 ได้มีการนำเดินสำรวจเพื่อออก น.ส.3 ก. โดยใช้ระวาง รูปถ่ายทางอากาศ ตามนัยมาตรา 58 แห่ง ประมวลกฎหมายที่ดิน เมื่อวันที่ 22 มีนาคม 2521 โดยที่ดินไม่มีหลักฐานการแจ้งการครอบครอง แต่ยังไม่สามารถออก น.ส.3 ก. ให้ได้ เนื่องจากมีการรับรองแนวเขตไม่ถูกต้องครบถ้วน ต่อมาได้มี พระราชกฤษฎีกากำหนดให้ที่ดินบริเวณดังกล่าวเป็นเขตอุทยานแห่งชาติสิรินาถ โดยประกาศใน ราชกิจจานุเบกษา เมื่อวันที่ 13 กรกฎาคม 2524 หลังจากนั้นเมื่อได้มีการรับรองแนวเขตครบถ้วนแล้ว เจ้าหน้าที่ได้ออก น.ส.3 ก. เลขที่ 1330 ให้ไปเมื่อวันที่ 26 พฤศจิกายน 2527 จึงเป็นปัญหาว่า เมื่อได้ มีการประกาศให้เป็นเขตอุทยานแห่งชาติแล้ว เจ้าหน้าที่จะดำเนินการแจก น.ส.3 ก. ที่ได้นำเดินสำรวจ ไว้ก่อนแล้วได้หรือไม่ ซึ่งจังหวัดภูเก็ต เห็นว่าสามารถดำเนินการได้ และนำหลักฐาน น.ส.3 ก. มาขอ ออกโฉนดที่ดินได้ แต่เป็นปัญหาข้อกฎหมายและยังไม่มีแนวทางปฏิบัติมาก่อน จังหวัดภูเก็ตจึงได้มี หนังสือลงวันที่ 20 มีนาคม 2541 หารือมายังกรมที่ดิน              กรมที่ดิน ได้มีหนังสือลงวันที่ 22 ตุลาคม 2541 ลงนามโดยอธิบดีกรมที่ดิน แจ้ง จังหวัดภูเก็ต สรุปว่า เมื่อผู้นำเดินสำรวจได้ครอบครองและทำประโยชน์ต่อเนื่องมาจากผู้ครอบครอง ทำประโยชน์มาก่อนประมวลกฎหมายที่ดินใช้บังคับ โดยมิได้แจ้งการครอบครอง แม้ต่อมาจะได้นำพนักงานเจ้าหน้าที่เดินสำรวจ ก็มิได้หมายความว่าจะได้สิทธิในทันที การนำเดินสำรวจเป็นเพียงขั้นตอน หนึ่งในการออก น.ส.3 ก. เมื่อข้อเท็จจริงปรากฏว่า มีการลงนามและแจก น.ส.3 ก. ภายหลังจากที่ได้มี การประกาศให้บริเวณดังกล่าวเป็นเขตอุทยานแห่งชาติแล้ว จึงเป็นการออก น.ส.3 ก. โดยไม่ชอบด้วย กฎหมาย ให้จังหวัดดำเนินการเพิกถอน น.ส.3 ก. ดังกล่าว โดยให้นำเรื่องเสนอคณะกรรมการประสาน การแก้ไขปัญหาการบุกรุกที่ดินของรัฐส่วนจังหวัด (กบร.ส่วนจังหวัด) พิจารณาให้ความเห็นอีกครั้งหนึ่ง              จังหวัดภูเก็ตได้มีหนังสือลงวันที่ 17 มิถุนายน 2542 ถึงกรมที่ดิน ว่าการครอบครอง น่าจะชอบด้วยกฎหมาย เนื่องจากเป็นการครอบครองโดยเจตนายึดถือเพื่อตน ตามมาตรา 1367 แห่ง ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ ประกอบกับมาตรา 6 วรรค 2 แห่งพระราชบัญญัติอุทยานแห่งชาติ พ.ศ.2504 บัญญัติว่า "ที่ดินที่จะกำหนดเป็นเขตอุทยานแห่งชาตินั้นต้องเป็นที่ดินที่มิได้อยู่ในกรรมสิทธิ์ หรือครอบครองโดยชอบด้วยกฎหมายของบุคคลใด" การออก น.ส.3 ก. น่าจะชอบด้วยกฎหมาย จึง ขอให้กรมที่ดินพิจารณาทบทวน              กรมที่ดินได้มีหนังสือลงวันที่ 27 มกราคม 2543 ลงนามโดยอธิบดีกรมที่ดิน แจ้งยืนยัน ตามความเห็นเดิมไปยังจังหวัดภูเก็ต              จังหวัดภูเก็ตได้นำเรื่องเสนอ กบร.ส่วนจังหวัดภูเก็ต พิจารณาเมื่อวันที่ 16 กุมภาพันธ์ 2544 ซึ่ง กบร.ส่วนจังหวัดภูเก็ต เห็นว่าเรื่องดังกล่าวกรมที่ดินได้พิจารณาเป็นที่ยุติแล้ว ประกอบกับ ไม่อยู่ในอำนาจหน้าที่ของ กบร. ส่วนจังหวัด จะพิจารณา จึงไม่รับพิจารณา และให้สำนักงานที่ดิน จังหวัดดำเนินการตามอำนาจหน้าที่ต่อไป              วันที่ 17 กุมภาพันธ์ 2544 ได้มีพระบรมราชโองการประกาศแต่งตั้งรัฐมนตรี โดย นายพิทักษ์ อินทรวิทยนันท์ เป็นรองนายกรัฐมนตรี              ต่อมาจังหวัดภูเก็ตได้มีหนังสือลงวันที่ 10 พฤษภาคม 2544 ถึงกรมที่ดิน แจ้งมติของ กบร.ส่วนจังหวัดภูเก็ต และแจ้งความเห็นว่าเจ้าของที่ดินได้ครอบครองทำประโยชน์เพื่อตนก่อนประกาศ เป็นเขตอุทยาน จึงตกเป็นสิทธิครอบครองโดยชอบตามมาตรา 1367 แห่งประมวลกฎหมายแพ่งและ พาณิชย์ จึงเชื่อว่า น.ส.3 ก. เลขที่ 1448 และ 1449 ได้ออกโดยชอบแล้ว และเนื่องจากรัฐบาลปัจจุบันได้ มีนโยบายที่จะให้ส่วนราชการทบทวนแก้ไขระเบียบและกฎหมายที่ไม่สอดคล้องกับสภาพการณ์ปัจจุบัน และความเป็นจริง จึงส่งเรื่องทั้งหมดไปให้กรมที่ดินพิจารณาอีกครั้งหนึ่ง              กรมที่ดินได้มีหนังสือลงวันที่ 13 กรกฎาคม 2544 ลงนามโดยรองอธิบดีกรมที่ดินแจ้งจังหวัดภูเก็ตโดยสรุปว่า เจ้าของที่ดินได้นำเดินสำรวจออก น.ส.3 ก. ไว้ก่อนจะมีการประกาศเป็นเขต อุทยานแห่งชาติ ซึ่งขณะนำเดินสำรวจ ที่ดินสามารถออกเอกสารสิทธิได้ ไม่เป็นที่หวงห้าม เมื่อได้นำเดิน สำรวจแล้วย่อมถือได้ว่ายังประสงค์จะได้สิทธิ เมื่อมีเหตุขัดข้องไม่สามารถแจก น.ส.3 ก. ได้ โดยพนักงาน เจ้าหน้าที่ไม่ดำเนินการตามขั้นตอนในขณะนั้น ย่อมถือไม่ได้ว่าเป็นความผิดของเจ้าของที่ดิน ต่อมา เมื่อได้ดำเนินการครบถ้วนและแจก น.ส.3 ก. ให้แก่ผู้นำเดินสำรวจแล้ว แม้จะเป็นเวลาภายหลังจากที่ได้ ประกาศเป็นเขตอุทยานแห่งชาติแล้ว ก็ไม่กระทบกระเทือนสิทธิครอบครองในที่ดินดังกล่าวแต่อย่างใด              โดยผลของหนังสือกรมที่ดินข้างต้นพนักงานเจ้าหน้าที่จึงได้ออกโฉนดที่ดินเลขที่ 10023 เนื้อที่ 8 - 3 - 44.1/10 ไร่ ให้กับ นายพิทักษ์ อินทรวิทยนันท์ เมื่อวันที่ 7 สิงหาคม 2544 ซึ่งต่อมา ผู้ถูกกล่าวหาได้นำโฉนดที่ดินที่ได้รับฉบับนี้ ไปจดทะเบียนเพื่อค้ำประกันเงินกู้ จำนวน 69 ล้านบาท กับบริษัทกรุงเทพประกันภัย จำกัด (มหาชน)              คณะกรรมการ ป.ป.ช. พิจารณาแล้วมีข้อสังเกตในเบื้องต้น ดังนี้              (1). เหตุใด จังหวัดภูเก็ตจึงได้มีหนังสือลงวันที่ 10 พฤษภาคม 2544 ขอให้กรมที่ดิน ทบทวนความเห็นเป็นครั้งที่ 3 ทั้งที่ก่อนหน้านี้ กรมที่ดินได้ยืนยันความเห็นถึง 2 ครั้งแล้วว่า น.ส.3 ก. เลขที่ 1448 และ 1449 เป็น น.ส.3 ก. ที่ออกโดยไม่ชอบด้วยกฎหมาย และให้ดำเนินการเพิกถอน              จากการไต่สวนโดยสอบปากคำ ผู้ว่าราชการจังหวัดภูเก็ต รองผู้ว่าราชการจังหวัดภูเก็ต เจ้าพนักงานที่ดินจังหวัดภูเก็ต และเจ้าหน้าที่ผู้เกี่ยวข้องแล้ว ปรากฏข้อเท็จจริงว่า เป็นการเสนอ ความเห็นเพิ่มเติม ประกอบกับในขณะนั้นได้มีการแก้ไขเพิ่มเติมประมวลกฎหมายที่ดินยกเลิกอำนาจของ ผู้ว่าราชการจังหวัดในการเพิกถอนเอกสารสิทธิที่ดินไปเป็นของอธิบดีกรมที่ดิน และผู้เกี่ยวข้องทุกคน ยืนยันว่าได้เสนอความเห็นไปตามอำนาจหน้าที่ของตนเองโดยปกติ ไม่ได้รับการสั่งการจากนายพิทักษ์ อินทรวิทยนันท์ แต่อย่างใด              (2). เหตุใด กรมที่ดินจึงได้ทบทวนความเห็นตามหนังสือลงวันที่ 13 กรกฎาคม 2544 โดยกลับความเห็นเดิมว่า น.ส.3 ก. เลขที่ 1448 และ 1449 ออกโดยชอบด้วยกฎหมายแล้ว              จากการไต่สวนปากคำ อธิบดีกรมที่ดิน รองอธิบดีกรมที่ดิน และเจ้าหน้าที่ผู้เกี่ยวข้อง ทุกคนต่างยืนยันว่า ได้พิจารณาทำความเห็นไปตามอำนาจหน้าที่ของตนโดยปกติ ไม่ได้รับการสั่งการ จากนายพิทักษ์ อินทรวิทยนันท์ แต่อย่างใด เช่นกัน              (3). น.ส.3 ก. เลขที่ 1330 ซึ่งต่อมาได้แบ่งแยกเป็น น.ส.3 ก. เลขที่ 1448 และ 1449 เป็น น.ส.3 ก. ที่ออกโดยชอบด้วยกฎหมายหรือไม่              ประเด็นนี้ ตามแนวความเห็นของคณะกรรมการกฤษฎีกา และแนวทางปฏิบัติของ กรมที่ดิน นั้น ที่ดินที่มีการครอบครองทำประโยชน์ในที่ดินอยู่ก่อนวันที่ประมวลกฎหมายที่ดินใช้บังคับ (พ.ศ.2497) ไม่ว่าจะก่อนวันที่พระราชบัญญัติออกโฉนดที่ดิน (ฉบับที่ 6) พ.ศ.2479 ใช้บังคับหรือไม่ หากไม่ได้แจ้งการครอบครอง หรือได้รับการผ่อนผันการแจ้งการครอบครองจาก ผู้ว่าราชการจังหวัด ตามมาตรา 5 แห่งพระราชบัญญัติให้ใช้ประมวลกฎหมายที่ดิน พ.ศ.2497 แล้ว ต่อมาที่ดินนั้นถูกกำหนด เป็นป่าสงวนแห่งชาติ อุทยานแห่งชาติ เขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่า เขตห้ามล่าสัตว์ป่า หรือมีมติคณะรัฐมนตรี ให้สงวนไว้เป็นป่าไม้ถาวรของชาติไปก่อนแล้ว พนักงานเจ้าหน้าที่ไม่อาจออกโฉนดที่ดินหรือหนังสือรับรองการทำประโยชน์ให้ได้              แต่กรณีนี้ เจ้าหน้าที่ผู้เกี่ยวข้องในการพิจารณาออกโฉนดที่ดินให้นายพิทักษ์ อินทรวิทยนันท์ กลับเห็นว่า ได้มีการนำเดินสำรวจเพื่อออก น.ส.3 ก. ไปก่อนที่จะมีการประกาศเป็น เขตอุทยานแห่งชาติ แต่เจ้าหน้าที่ไม่ได้ดำเนินการตามขั้นตอนให้ครบถ้วนในขณะนั้น ไม่ได้เป็นความ ผิดของเจ้าของผู้นำเดินสำรวจ เมื่อได้ดำเนินการครบถ้วนและแจก น.ส.3 ก. ไป แม้จะเป็นเวลาภายหลัง จากประกาศเป็นเขตอุทยานแห่งชาติแล้ว ก็ไม่กระทบกระเทือนสิทธิครอบครองในที่ดินที่มีอยู่ก่อนแล้ว น.ส.3 ก. ดังกล่าวจึงออกไปโดยชอบด้วยกฎหมายแล้ว ซึ่งเป็นความเห็นใหม่ ที่ไม่มีกรณีตัวอย่างมาก่อน              สำหรับราษฎรจำนวน 13 รายที่นายนิพิฎฐ์ อินทรสมบัติ อ้างว่าได้ขอออกเอกสารสิทธิที่ดิน ในบริเวณอุทยานแห่งชาติสิรินาถ เช่นเดียวกับ นายพิทักษ์ อินทรวิทยนันท์ แต่ไม่ได้รับการพิจารณา จากพนักงานเจ้าหน้าที่ นั้น จากการไต่สวนปรากฏว่าราษฎรตามรายชื่อดังกล่าวไม่ได้ยื่นคำขอออก เอกสารสิทธิที่ดินจากสำนักงานที่ดินแต่อย่างใด              คณะกรรมการ ป.ป.ช. พิจารณาข้อเท็จจริงและพยานหลักฐานที่ได้จากการไต่สวนทั้งหมด แล้ว เห็นว่า จากการไต่สวนข้อเท็จจริง ฟังได้ว่า เมื่อวันที่ 23 พฤศจิกายน 2538 นายอุดล ลีนานนท์ ผู้รับมอบอำนาจจากผู้ถูกกล่าวหา ได้นำ น.ส.3 ก. เลขที่ 1448 และ 1449 ตำบลเชิงทะเล อำเภอถลาง จังหวัดภูเก็ต ซึ่งผู้ถูกกล่าวหาได้ซื้อไว้ ไปยื่นคำขอออกโฉนดที่ดินต่อสำนักงานที่ดินจังหวัดภูเก็ต แต่ ปรากฏว่าสำนักงานที่ดินจังหวัดภูเก็ต ไม่สามารถดำเนินการออกโฉนดที่ดินได้ เนื่องจาก น.ส.3 ก. ที่ขอออกโฉนดที่ดินดังกล่าว ได้มีการประกาศให้เป็นเขตอุทยานแห่งชาติก่อนแล้ว โดยกรมที่ดิน ได้มีหนังสือแจ้งให้จังหวัดภูเก็ตทราบว่า กรณีการออก น.ส.3 ก. ที่ผู้ถูกกล่าวหาได้ซื้อมานั้นไม่ชอบ ด้วยกฎหมาย และให้จังหวัดภูเก็ตดำเนินการเพิกถอน น.ส.3 ก. ดังกล่าว เมื่อนายอุดล ลีนานนท์ ทราบว่าการออกโฉนดที่ดินมีปัญหาไม่สามารถออกโฉนดได้และจะต้องถูกเพิกถอน จึงได้เดินทางมา พบกับผู้ถูกกล่าวหา ซึ่งขณะนั้นดำรงตำแหน่งรัฐมนตรีประจำสำนักนายกรัฐมนตรี รับผิดชอบดูแล การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย ผู้ถูกกล่าวหาได้ให้นายอุดล ลีนานนท์ ไปแจ้งให้เจ้าหน้าที่สำนักงาน ที่ดินจังหวัดภูเก็ต ระงับการออกโฉนดที่ดินดังกล่าวไว้ก่อน และนายอุดล ลีนานนท์ ได้ดำเนินการ ตามที่ผู้ถูกกล่าวหาสั่งการ การออกโฉนดที่ดินจึงได้มีการระงับไป ต่อมาเมื่อวันที่ 16 กุมภาพันธ์ 2544 ก่อนที่จะได้มีพระบรมราชโองการแต่งตั้งให้ผู้ถูกกล่าวหา ดำรงตำแหน่งรองนายกรัฐมนตรี เพียงหนึ่งวัน จังหวัดภูเก็ตได้นำเรื่องขอออกโฉนดที่ดินของผู้ถูกกล่าวหา เข้าสู่การพิจารณาของ กบร.จังหวัดภูเก็ต และที่ประชุมได้มีมติไม่รับไว้พิจารณา เนื่องจากกรมที่ดินได้พิจารณาเรื่องนี้เป็นที่ยุติแล้ว และให้ สำนักงานที่ดินจังหวัดดำเนินการตามอำนาจหน้าที่ต่อไป จังหวัดภูเก็ต จึงได้มีหนังสือลงวันที่ 10 พฤษภาคม 2544 ถึงกรมที่ดิน แจ้งความเห็นว่า เจ้าของที่ดินได้ครอบครองทำประโยชน์เพื่อตนก่อน ประกาศเป็นเขตอุทยานแห่งชาติ จึงตกเป็นสิทธิครอบครองที่ดินโดยชอบแล้ว ตามประมวลกฎหมาย แพ่งและพาณิชย์ มาตรา 1367 จึงเชื่อว่า น.ส.3 ก. ของผู้ถูกกล่าวหาได้ออกโดยชอบแล้ว และได้ส่ง เรื่องให้กรมที่ดินพิจารณาอีกครั้งหนึ่ง ซึ่งในครั้งนี้ กรมที่ดิน โดยรองอธิบดีกรมที่ดิน ปฏิบัติราชการ แทนอธิบดีกรมที่ดิน ได้มีหนังสือแจ้งจังหวัดภูเก็ต กลับความเห็นเดิมของกรมที่ดิน โดยแจ้งว่า แม้จะ ได้มีการประกาศเป็นเขตอุทยานแห่งชาติแล้ว ก็ไม่กระทบกระเทือนสิทธิครอบครองในที่ดินดังกล่าว แต่อย่างใด หลังจากนั้น สำนักงานที่ดินจังหวัดภูเก็ตจึงได้ออกโฉนดที่ดิน เลขที่ 10023 ให้กับ ผู้ถูกกล่าวหา              จากข้อเท็จจริงที่กล่าวมาแล้วข้างต้น จึงเป็นเหตุให้พิจารณาได้ว่า เหตุที่ได้มีการ ออกโฉนดที่ดิน เลขที่ 10023 ให้แก่ผู้ถูกกล่าวหา ก็โดยสืบเนื่องมาจากการที่ผู้ถูกกล่าวหา ได้รับ พระบรมราชโองการแต่งตั้งให้ดำรงตำแหน่งรองนายกรัฐมนตรี ทั้งนี้ เนื่องจากมีพฤติการณ์ของ เจ้าหน้าที่กรมที่ดินที่ได้ปฏิบัติหน้าที่ส่อไปในทางเอื้ออำนวยประโยชน์ให้แก่ผู้ถูกกล่าวหา ในกรณี ดังต่อไปนี้              1. ผู้ถูกกล่าวหา โดยนายอุดล ลีนานนท์ ได้ยื่นคำขอออกโฉนดที่ดินต่อสำนักงาน ที่ดินจังหวัดภูเก็ตในครั้งแรกแล้ว แต่ปรากฏว่า ไม่สามารถดำเนินการออกโฉนดที่ดินได้ เนื่องจาก กรมที่ดิน ในขณะนั้นพิจารณาแล้วเห็นว่า น.ส.3 ก. ที่นำมาขอออกโฉนดเป็น น.ส.3 ก. ที่ออก โดยไม่ชอบด้วยกฎหมาย ซึ่งหลังจากที่ผู้ถูกกล่าวหา ได้รับทราบจากนายอุดล ลีนานนท์ ว่า น.ส.3 ก. ดังกล่าวไม่สามารถออกโฉนดที่ดินได้ ผู้ถูกกล่าวหาได้สั่งให้ นายอุดล ลีนานนท์ แจ้งสำนักงานที่ดิน จังหวัดภูเก็ตให้ระงับเรื่องการขอออกโฉนดที่ดินไว้ก่อน แต่ต่อมาก่อนที่ผู้ถูกกล่าวหา จะได้รับพระบรม- ราชโองการแต่งตั้งให้ดำรงตำแหน่งรองนายกรัฐมนตรีเพียงหนึ่งวัน จังหวัดภูเก็ตกลับหยิบยกเรื่อง การขอออกโฉนดที่ดินของผู้ถูกกล่าวหามาพิจารณาอีกครั้งหนึ่ง และได้มีการเสนอให้กรมที่ดินพิจารณา ทบทวน ซึ่งในครั้งนี้ กรมที่ดินได้พิจารณากลับความเห็นเดิมที่มีมาแต่แรก และยืนยันมาโดยตลอด ตั้งแต่ปี 2541 เป็นต้นมา โดยมีความเห็นว่า แม้จะได้มีการประกาศเป็นเขตอุทยานแห่งชาติแล้ว ก็ไม่กระทบกระเทือนสิทธิครอบครองในที่ดินดังกล่าวแต่อย่างใด เป็นเหตุให้สำนักงานที่ดินจังหวัด ภูเก็ต ออกโฉนดที่ดินที่เป็นปัญหาให้แก่ผู้ถูกกล่าวหา ในที่สุด              2. ในการพิจารณาทบทวนเกี่ยวกับการออกโฉนดที่ดินของผู้ถูกกล่าวหาตามที่กล่าวแล้ว ใน 1. ปรากฏว่า นักวิชาการที่ดิน 8 ว รักษาราชการแทน ผู้อำนวยการสำนักมาตรฐานการออกหนังสือ สำคัญ ลำดับที่ 2 รองจากผู้อำนวยการกองการพิมพ์ รักษาราชการแทน ผู้อำนวยการสำนักมาตรฐาน การออกหนังสือสำคัญ ลำดับที่ 1 เป็นผู้รับผิดชอบและเสนอความเห็นในเรื่องการพิจารณาทบทวน เกี่ยวกับการออกโฉนดที่ดินดังกล่าว ซึ่งจากการไต่สวนข้อเท็จจริงในส่วนนี้ ปรากฏว่ารักษาราชการ- แทน ผู้อำนวยการสำนักมาตรฐานการออกหนังสือสำคัญ ลำดับที่ 1 ได้เคยพิจารณาเรื่องนี้และ มีความเห็นมาโดยตลอดว่า การออก น.ส.3 ก. ที่ผู้ถูกกล่าวหานำมาขอออกโฉนด เป็นการออก น.ส.3 ก. ที่ไม่ชอบด้วยกฎหมาย ไม่สามารถดำเนินการออกเป็นโฉนดที่ดินได้ และเห็นควรให้ จังหวัดภูเก็ต ดำเนินการเพิกถอน น.ส.3 ก. ดังกล่าว ซึ่ง รักษาราชการแทน ผู้อำนวยการสำนัก มาตรฐานการออกหนังสือสำคัญ ลำดับที่ 2 เมื่อครั้งดำรงตำแหน่งเจ้าหน้าที่บริหารงานที่ดิน 7 ก็เคย เป็นผู้พิจารณาเรื่องตามลำดับชั้น โดยเห็นด้วยกับความเห็นที่เจ้าหน้าที่ได้พิจารณาเสนอตอบข้อหารือ ว่า กรณีดังกล่าวต้องห้ามมิให้ออกหนังสือสำคัญรับรองการทำประโยชน์ถึงสองครั้ง แต่ในครั้งนี้กลับมี ความเห็นในลักษณะที่สามารถดำเนินการออกโฉนดที่ดินได้              3. หนังสือกรมที่ดิน ซึ่งตอบข้อหารือของจังหวัดภูเก็ต ฉบับลงวันที่ 13 กรกฎาคม 2544 ปรากฏว่า สำเนาหนังสือที่เก็บรักษาไว้ที่สำนักมาตรฐานการออกหนังสือสำคัญ มีข้อความไม่ตรงกับ ต้นฉบับหนังสือที่ส่งไปให้จังหวัดภูเก็ต โดยปรากฏว่า มีการแก้ไขข้อความที่เป็นสาระสำคัญจากความ เดิมที่ว่า "ก็ไม่น่าจะกระทบกระเทือนสิทธิครอบครองในที่ดินของบุคคล................" เป็น "ก็ไม่ กระทบกระเทือนสิทธิครอบครองในที่ดินของบุคคล.........." ซึ่งในกรณีนี้ รองอธิบดีกรมที่ดิน ผู้ลงนาม ในหนังสือ ได้ให้การยอมรับว่า เป็นผู้แก้ไขข้อความในหนังสือดังกล่าว              4. หลังจากที่สำนักงานที่ดินจังหวัดภูเก็ต ได้ออกโฉนดที่ดินให้กับผู้ถูกกล่าวหา เมื่อ วันที่ 7 สิงหาคม 2544 ก็ปรากฏว่า ผู้ถูกกล่าวหาได้จำนองที่ดินแปลงนี้กับโฉนดที่ดินอีกแปลงหนึ่ง ของผู้ถูกกล่าวหา เนื้อที่ 36 ไร่ เป็นประกันเงินกู้กับบริษัทกรุงเทพประกันภัย จำกัด (มหาชน) รวม จำนวน 69 ล้านบาท ในวันที่ 7 กุมภาพันธ์ 2545 ภายหลังจากที่ได้มีการออกโฉนดที่ดิน เพียง 6 เดือน              ด้วยพฤติการณ์ของเจ้าหน้าที่กรมที่ดินและผู้ที่เกี่ยวข้องข้างต้น ไม่น่าเชื่อว่า จะเป็น การปฏิบัติหน้าที่ราชการตามปกติ ตามครรลองของข้าราชการที่จะพึงกระทำด้วยความบริสุทธิ์ใจ และรักษาไว้ซึ่งประโยชน์ของทางราชการ หากแต่การไต่สวนข้อเท็จจริง ไม่ปรากฏถ้อยคำของ พยานบุคคล หรือพยานหลักฐานอื่นใดที่จะฟังได้ว่า ผู้ถูกกล่าวหา ได้ใช้อำนาจหน้าที่สั่งการไม่ว่า จะโดยตรงหรือโดยอ้อมให้กรมที่ดินทบทวนและกลับคำวินิจฉัยเดิม เพื่อให้มีการออกโฉนดที่ดินให้ กับผู้ถูกกล่าวหา              คณะกรรมการ ป.ป.ช. จึงมีมติว่า ข้อกล่าวหาไม่มีมูล ให้ข้อกล่าวหาตกไป สำหรับ เจ้าหน้าที่กรมที่ดิน ซึ่งจากการไต่สวนข้อเท็จจริงพบว่า ได้พิจารณาทบทวนความเห็นตามหนังสือลงวันที่ 13 กรกฎาคม 2544 โดยกลับความเห็นเดิมว่า น.ส.3 ก. เลขที่ 1448 และ 1449 ของนายพิทักษ์ อินทรวิทยนันท์ ออกโดยชอบด้วยกฎหมายแล้ว นั้น คณะกรรมการ ป.ป.ช. มีมติให้สำนักงาน ป.ป.ช. แยกเรื่องเสนอให้คณะกรรมการ ป.ป.ช. พิจารณาเป็นอีกเรื่องหนึ่งต่างหาก